तृषार्त मी अन अजूनही ।

इच्छिले जे, प्राप्त झाले, आणि थोडे अधिकही,

का तरी मन आर्त आहे, काय मागे अजूनही?

वाचली पोथ्या पुराणे, चाळीले अन ग्रंथही,

थांग तो अंतरीचा, नाही लागे अजूनही ।

हा मुळी चकवाच लागे, मानणे हे कठीण आहे,

फिरफिरूनी शोधिते मला, हरवले मी अजूनही ।

हा फुलांचा गालीचा, कुणी घातला माझ्याच साठी,

रुततात का पाकळ्या, कोडेच आहे अजूनही ।

भरभरूनी ओथंबलेला, वसुदेव पेला तो सुखाचा,

ओष्ठस्पर्शे रिक्त होतो, तृषार्त मी अन अजूनही ।

कवयित्री: सौ. शैलजा शेवडे

प्राणपाखरू उडेल तेव्हा

प्राणपाखरू उडेल तेव्हा,

प्राणप्रियाचा संग असावा,

अत्न्याताच्या अंधाराला,

सावळ्याचा रंग दिसावा ।

अश्रुभरल्या नेत्री त्याच्या

कालिंदीचा डोह दिसावा,

देहभावना मुक्त होऊनी,

गोपी बनूनी सचैल न्हाव्यात ।

बिंदू बिंदूत प्रतिबिंब शोधणे,

आयुष्याचा ध्यास सरावा,

तुकडा तुकडा जुळून यावा,

एकसंघ घनश्याम दिसावा ।

नाद अनाहत ऐकू यावा,

सावळ्याचा संकेत असावा,

पेशीपेशीतून प्रतिसाद मिळावा,

देह आनंद तरंग बनावा ।

प्राणप्रियाच्या बाहुमधूनी,

शरीर अलगद गळून जावे,

अनंत हस्ते मुरलीधराने,

राधेला या कवेत घ्यावे ।

कवयित्री: सौ. शैलजा शेवडे

व्याख्या

मातीच्या घड्यात भरून, आकाश कधी दाखवता येईल?

सांग कधी प्रेमाची,व्याख्या काय करता येईल?

पार्थिवाला असतो आकार,बध्द असते सीमांनी,

देवाघरच्या देण्याल ह्या, जाणायचं हळूवार मनांनी ।

जवळ येताच चुंबक,लोखंडाच्या रेणूत काय होतं?

उलथापालथ होते त्यात,आपोआप अन खेचलं ना जातं?

प्रेमातही असचं असतं,ह्र्दय आपोआप खेचलं जातं,

अनैच्छिक स्नायुंच्या क्रियांना,सांग कधी थोपविता येतं?